یزید، بزرگان اهل شام و سفراى خارجى را دعوت کرده بود، آن‏گاه دستور داد که اسیران را وارد کنند . مجلسیان به دختران و دودمان پیامبر نگاه مى‏کردند; که تا دیروز در پس پرده عزت و احترام قرار داشتند و بیگانه‏اى رخسار آنان را ندیده بود .

هنگامى که مدعوین; بزرگوارى و ارجمندى این دودمان را به خاطر آوردند، همه از شرم و خجالت چشم بر هم نهادند، ولى در آن جمع، مرد تنومند شامى سرخ رویى، با چشمانى از حدقه درآمده به فاطمه دختر حسین علیه السلام مى‏ نگریست و با نگاه هاى آزمندانه خود مى‏ خواست او را ببلعد . فاطمه هراسان و لرزان به عمه ‏اش زینب پناه برد .

مردک شامى برخاست و به یزید گفت: یا امیرالمؤمنین! این دوشیزه را به من ببخش! فاطمه در حالتى که از وحشت مى‏لرزید، دامن عمه‏اش زینب را گرفت . زینب او را در آغوش گرفت و فرمود: «گمان دروغ بردى و فرومایگى کردى! نه تو چنین حقى دارى و نه یزید»![1]

یزید خشمگین گشت و سخنانى بین او و زینب علیها السلام رد و بدل شد، تا آنکه زینب علیها السلام فرمود:

اکنون که سرتاسر زمین و آسمان را بر ما تنگ گرفته ‏اى و ما را مانند اسیران به هر سو مى‏

همان قدر که بی حیایی زن ها در بی حجابی آنها تاثیر دارد دو چندان آن بی غیرتی مردها دخیل است!

یکی از ویژگیهای شایسته و متعالی، «غیرت» است. این واژه در لغت یعنی «نَفْرَةُ طَبِیعَةٍ تَکونُ عَنْ بُخْلِ مُشَارِکَةِ الْغَیرِ فِی اَمْرِ مَحْبِوبٍ لَهُ؛[1] غیرت، یعنی آنکه سرشت و طبیعت انسان از مشارکت غیر، در امر مورد علاقه ‏اش نفرت داشته باشد».

این لغت در اصطلاح، یعنی:

آنکه کسی نسبت به ناموس خود و همسر خود، تا آنجا اهتمام ورزد که به دیگری اجازه تعرّض به حریم خویش ندهد.

امیر مؤمنان‏ علیه السلام می‏فرماید: «اِنَّ اللّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَیمْقُتُ الرَّجُلَ یدْخَلُ عَلَیهِ فِی بَیتِهِ فَلاَ یقَاتِلُ؛[2]  خداوند تبارک و تعالی دشمن می‏دارد مردی را که به خانه ‏اش هجوم آورده ‏اند و او دفاع نکند.‌»

امام صادق‏ علیه السلام نیز فرمود: «اِنَّ اللّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی غَیورٌ یحِبُّ کُلَّ غَیورٍ وَ لِغَیرَتِهِ حَرَّمَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ؛[3]  خداوند تبارک و تعالی غیرتمند است و هر غیرتمندی را دوست می‏دارد، و برای همین غیرت است که فواحش را حرام کرده است؛ چه ظاهر باشد و چه پنهان.‌»

نمونه ای از اوج غیرتمندی سالار شهیدان‏ علیه السلام را در واپسین لحظه ‏های حیات پربار آن حضرت می‏بینیم. آن‏گاه که متوجه تعرّض لشکر دشمن به خیام حرم شد، بانگ برآورد و در خطاب به آنان فرمود: